نقدی بر کتاب «شناخت و نقد منابع و مآخذ تاریخ ایران بعد از اسلام»

تألیف کتاب­های درسی و کمک­درسی که برخوردار از استانداردهای لازم علمی، پژوهشی و آموزشی باشند، برای دروس رشته­های دانشگاهی امری ضروری است. در سال­های اخیر چندین سازمان و نهاد در این زمینه فعالیت چشمگیر دارند نظیر؛ سازمان مطالعه و تدوین کتب علوم انسانی(سمت)، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، دانشگاه پیام نور و از این قبیل، که جای تقدیر دارند. از همین طریق در رشتة تاریخ نیز کتاب­های متعددی از سوی پژوهش­گران و استادان تاریخ دانشگاه­های کشور تألیف و انتشار یافته که برخی از آنها کاربرد آموزشی یافته و مورد استفادة دانشجویان قرار گرفته است. هرچند تألیف این آثار اقدام ارزشمندی است؛ اما نقد و بررسی این متون می­تواند هم به غنای علمی و آموزشی آنها بیفزاید و هم الگوی مناسبی را در اختیار نویسندگان آثار بعدی قرار دهد که هرچه بیشتر بر امتیازات اثر خویش بیفزایند و از دامنة کاستی­های آن بکاهند. یکی از این نمونه کتاب­ها که به تازگی تألیف و انتشار یافته، کتاب شناخت و نقد منابع و مآخذ تاریخ ایران بعد از اسلام، ویژه رشتة تاریخ است که در این مقاله مورد نقد و بررسی قرار گرفته است. یافتة این بررسی آن است که به­رغم پاره­ای کاستی­های شکلی و محتوایی، این کتاب در موضوع خود به عنوان کتاب درسی مناسب است.